Onlar ki; küfrün karanlıklanna birer güneş gibi doğmuşlardı... Çocuk çehrelerinde geleceğin aydınlığı, engin bakışlarında yüklenecekleri yüce hizmetin sorumluluğu vardı...

Onlar ki; kapkara gecelerin şafağında ağardılar... Saçlarına ak bile düşmeden, asırlık ihtiyarlar gibi ağırdılar...

Onlar ki; mazlumun acısını yüreklerinde duyanlardı.

Onlar ki; nurlu ellerinde, suyu toprakla yuyanlard?.

Onlar ki; ulu emre uyanlardı...

Dilsizlerin sözü, görmeyenlerin gözü, insanlığın özüydü onlar...

Kurtuluğun sesi, doğruluğun nefesi, Allah yolunun meş'alesiydi onlar...

O veliler ki; sabrı çile çile ören, görmediğimizi gören evliyânın büyüklerindendiler. Önce öz nefislerini yendiler...

Onlar ki; çocukken de büyüktüler…